Sempati duyduğumuzda, sempati duyduğumuz kişiyle duygularımız uyumlu veya aynıdır; o üzülüyorsa üzülür, seviniyorsa seviniriz. Düşüncelerimiz onun düşünceleriyle paraleldir; haksızlığa uğradığını düşünüyorsa biz de öyle düşünürüz, hak ettiğini düşünüyorsa biz de buna katılırız. Zaten onun gibi hissedebilmemiz için onun gibi düşünüyor olmamız gerekir . Ama bu, bizim sağlıklı düşündüğümüz anlamına gelmez. Karşımızdakine hak verirken onun doğru düşünüp düşünmediğini dikkate alamayız. Onun doğru ya da yanlış yaptığını bile sorgulama ihtiyacı duymayız.
Bu nedenlerledirki dertleşmeye gelen arkadaşımız patronundan azar işittiyse;
'' Vay alçak senin gibi adama bu yapılır mıydı?'' tavrı gösteririz. Kuyudaki yardım isteyen arkadaşımızı oradan çıkarmak yerine, yanına inerek bizde ellerimizi yukarı kaldırarak yardım isteriz , bir üçüncü, dördüncü kişiye gitmemiz durumunda da genelde kuyudaki yardım isteyen insan sayısını arttırırız.
Ne yazık ki yerli yersiz sempati duygumuz, toplumumuzu körleştiren en önemli faktörlerdendir. Partidaşlık, takımdaşlık da aynen böyledir...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder